Benim annem süper çünkü o ölürken bile bize hayatı öğretti.

 Ben bir doktorum.Çok mutlu bir çocukluk yaşadım bunun için hem annem hemde babama çok teşekkür ediyorum.Annem hayatımda gördüğüm en neşeli,en birleştirici ve affedici insandı.malesef 47 yaşında iken meme kanseri tespit edildi.Bir göğsü alındı ve 6 ay kemoterapi gördü.Saçları dökülmüş eski güzel halinin yerini solgun bir görünüm almıştı.Annem rahatsız olur diye ben ve kız kardeşim çocukları gürültü yapmasınlar diye susturmaya çalışıyorduk'bırakın oynasınlar,çocuklarınızı üzmeyin 'derdi bize.

 Herşeye rağmen hastalığın ilerleyişini durduramadık.önce karaciğer daha sonra beyne metaztaz yaptı.Ayakları şiştiği için ayağa kalkamıyor,iştahı kesildiği için yemek yiyemiyordu.Bir sabah sıcak poğaça alıp kahvaltıya gittim'ne kadar güzeller bak benim iştahımı bile açtı'diyerek gülümsemişti.oysa sadece 2 yudum yiyebilmişti.

 Son 2 ayını hastanede ve evde sürekli yatarak ve oksijen tüpü ile geçirdi.Bu dönem yaza denk gelmişti ve durumu kritik olduğu için hiç birimiz tatil planlamamıştık.Bana tatile nereye gideceğimizi sorunca gitmiyeceğimizi söyledim.'Gidin,inan biraz iyileşince benim bile canım istiyor gitmek'dedi ve bizi tatile de yolladı.

 Son dönemleri olduğunu hissediyorduk.Nefes alıp vermesi,konuşması çok zorluyordu onu ama hiç şikayet ettiğini duymadım.Bir gece nöbetteyken telefon etti bana.Sesini ayarlayamıyordu ama yanlızca 'gel' diyebildi.Acil hasta olursa gelmezk üzere izin aldım .Tüm aileyi çağırmıştı.Kısa kısa vasiyetlerini sıraladı:

-Babana iyi bakın

-Kardeşlerinizi ayırmayın

-Çocuklarınıza bağırmayın

-Betülü(kuzenim) ayırmayın

Bunlar son sözleriydi.bir daha konuşamadı.3 gün sonra vefatında hiç görmediğimiz aile yakınları ve tüm komşularımız yanındaydı.

Birleştiriciliğini ve hoşgörüsünü bize miras bırakan anneme sonsuz teşekkürler.O hala benim SÜPER annemdir.